“මට මෙහෙම කරපු අය මේ ආත්මෙදිම නිවන් අවබෝධ කර ගනිත්වා” කියා තරුණ මහාචාර්යවරයෙක් හීනයක් සැබෑකර ගනී

මම මුලින්ම බයිසිකල් පඳින්න පුරුදු උනේ තාත්තාගෙ බයිසිකලයෙන්. ඊට පස්සෙ මම 8 වසරෙදි, මටම කියලා බයිසිකලයක් මගෙ අම්මයි තාත්තයි අරන් දුන්නා. ඒ, බයිසිකලෙන් ඉස්කෝලෙ යන්න. ටික කාලෙකට පස්සෙ මට සිද්ධ උනා මල්ලිවත් දාගෙන පදින්න. මගෙ O/L වලින් පස්සෙ මගෙ අම්මා ආයෙත් මට bike එකක් අරන් දුන්නා. ඒ මම O/L පාස් වුන සතුටට. ඒ Mountain Bike එකක්. ඉතින් ඒකාලෙ, ඒක තමයි මගෙ මුළු ලෝකෙම. ඕකෙන් නොකරපු දෙයක් නැහැ. කොලු කමට නොගිය තැනක් නැති තරම්. කොටින්ම කිව්වොත් විශ්‍ව විද්‍යාලෙ යන කොටත් කීප වතාවක් මම බයිසිකලෙන් University අවා.

ඒ දවස් වල ඉදලම හිතේ ලොකු හීනයක් තිබුනා. ඒක තමයි, මගේම කියලා, මටම කියලා, හම්බ කරලා, හම්බ කරලා බයිසිකලයක් ගන්න. ඔන්න ඉතින් හා හා පුරා කියලා අද ඒ හීනයත් හැබෑ කරගත්තා කියන්නකෝ. හැබැයි ඉතින් විශ්වවිද්‍යාලෙ මහාචාර්ය කෙනෙක් වෙලත් අවුරුදු 6 ගියා ඒ හීනය සැබෑ කරගන්න.

හිතට දැනෙන්නෙ කියලා නිමකරගන්න බැරි සතුටක්. ඊටත් වඩා ලබන සතියේ ඉදලා 30Km විතර ගෙවාගෙන මේකෙන් කැම්පස් ගිහින් ආයෙත් 30Km විතර ගෙවාගෙන ගෙදර එනවා කියලා මතක් වෙන කොට මට ඊටත් වඩා දෙයක් නැහැ.

මොනවා වුනත් මගේම කියලා බයිසිකලයකුත් අරගෙන රාජකාරියට බයිසිකලේ පැදගෙන යන්න අවස්ථාව සැලැස්වූ අයට මොනවා වුනත්, ඔවුන්ගේ දෙමව්පියෝ බුදුන් දැකීම කෙසේ වෙතත් මේ ආත්මෙදිම නිවන් අවබෝධ වෙත්වා කියලා එක සිතින් පතනවා!.

අර උදව් කරපු අයත් දෙයියනේ කියලා නිවන් දැක්කට කමක් නැහැ ඉතින්. අපි කවුරුත් තරහ නැහැ ඕo….

සාධූ….. සාධූ…. සා……!

මේකට පිo සිද්ධ වෙන්න බයිසිකල් රැල්ලෙන් කොන් නොවී බේරෙන්න පුළුවන් දැන්